به من بگو بانو!

وقتی داریم جدی صحبت میکنیم:
ب.ا.ن.وچه ی محبوبم رو رو دور ِ آهسته گذاشتم اونم اجباری... چرا؟ چون اینم یکی از دردسرهای نوشتن با اسم و فامیل ِ واقعی ِ... اینکه توی مراحل ِ حساسی از زندگی باشی (همون طلاق) و باید حواست باشه بهونه ای دست ِ طرف ِ مقابلت ندی که نتونه بازی ای که ناجوانمردانه شروع کرده به نفع خودش و به ضرر تو تموم کنه!
ننوشتن سخته... ولی اینکه آدم دلش بخواد بنویسه و هی مجبور باشه جوری بنویسه که فامیلا یا همون نویز اگر گذرشون به اونجا افتاد نتونن چیزی به دست بیارن سخت تره... یعنی کافیه من توی یکی از پست هام بنویسم "خوشحالم که دارم جدا میشم" و اونوقت همین یک جمله میشه سندی برای اینکه توی دادگاه بر علیه ی من استفاده میشه. بخاطر همین تصمیم گرفتم اینجا رو جدی تر ادامه بدم و پست هایی که بنظرم دردسری ندارن رو بذارم توی اون یکی وبلاگم.
امیدوارم هر چه زودتر زندگی نرمالم شروع بشه و نویز هم بره سر زندگی خودش!

وقتی که ذوق کردم:
امروز طبق ِ هشدارهایی که از قبل مسؤلین داده بودن طوفان شد، رعد و برق، باد و بارون ِ شدید و تگرگ های 60 گرمی... برق رفت، آنتن ِ موبایل هم همینطور... روز ِ عالیییی ای بود...

وقتی که مظلومم:
اینجا رو هم دوست داشته باشین... خب؟!